Yangon
Door: Rachel
Blijf op de hoogte en volg Rachel
18 November 2015 | Myanmar, Rangoon
18-20 november
Eindelijk hebben we dan die luxe bus te pakken. Met veel ruimte. En enorm goedwerkende airco. In een lange sliert van bussen en vrachtwagens rijden we de berg af bij het Inle Lake. Na een half uur stoppen we al om te eten. Na een avond en halve nacht in de luxe bus, waar Hylke helaas nauwelijks in heeft kunnen slapen, komen we aan op het busstation van Yangon. Om 4 uur ’s ochtends. Wie verzint het om om 18 uur te gaan rijden zodat je midden in de nacht aankomt? We nemen een taxi die ons als een kamikazechauffeur naar de stad brengt. Gelukkig kunnen we al inchecken én onze kamer in waar we nog een paar uur tukken.
Het is inmiddels het begin van de middag als we fris de deur uit gaan. We ‘ontbijten’, bezoeken een markt waar voornamelijk kleding wordt verkocht. Dat frisse duurt helaas niet erg lang. Ik heb een ongelukje (na 2 dagen diarree gehad te hebben en twee dagen verstopping). Gelukkig is er een openbaar toilet in de buurt die én normale toiletten heeft én een soort bidet-slangetje. De onderbroek gaat in de prullenbak en mezelf en mijn korte broek maak ik schoon met water. Lang leve de ‘bum gun’!
We lopen verder richting dé bezienswaardigheid van Yangon; de Shwedagon Pagode. Voor de Buddhisten is dit een van de meest heilige plekken in Myanmar. Er schijnen vier haren van Buddha als reliek in de pagode te liggen die een gigantische gouden stupa heeft. Er is ook een replica van deze stupa, inclusief diamanten en edelstenen. Totale gewicht aan goud: 2667,68 Tical (ongeveer 43.5 kilo met een waarde van 1,4 miljoen euro) en 1167,56 karaat aan diamanten, jade, robijnen en saffieren. Alleen de diamanten zijn al ruim 6,5 miljoen euro waard! Daar zou de staatsschuld toch bijna mee afgelost kunnen worden. Zoals je begrijpt staat deze replica in een plexiglazen kist en staat er beveiliging bij.
Het complex is erg mooi. Overal zitten mensen te bidden, het is een komen en gaan van lokalen. Om de grote stupa staan wat kleinere Buddha-figuren die de dagen van de week voorstellen en het brengt geluk als je over het beeld van jouw geboortedag water sprenkelt. Tegen een donatie uiteraard. Een mooi traditioneel gebruik.
Aan de andere kant is het vrij modern. Er is zelfs gratis WiFi zodat we op Facebook in kunnen checken!
Hierna lopen we verder en gaan op zoek naar de boot die in het logo van het Myanmar-bier staat. Na een tijdje rondgelopen te hebben vinden we m dan eindelijk. Helaas is het restaurant dat er in zit nog niet open. We snakken inmiddels naar iets kouds om te drinken en gaan ergens anders even zitten. Wanneer de boot opengaat lopen we ernaartoe. Wat blijkt? Er is alleen een dinnershow met traditionele dans. Daar zitten we niet op te wachten en enigszins teleurgesteld gaan we weer weg. We nemen een taxi naar het hotel, frissen ons op (inclusief nieuwe onderbroek) en gaan op zoek naar een restaurant in de buurt. Dat blijkt nog niet eenvoudig. Er lijkt in onze buurt niet heel veel te zitten. Wat we wel tegenkomen is een Kentucky Fried Chicken! Het eerste (en enige) restaurant van een Amerikaanse keten dat we in heel Myanmar zien. We lopen verder.
Uiteindelijk komen we in een lokaal restaurant terecht waar we van een soort buffet ons vlees kunnen kiezen. Daarnaast krijgen we allerlei bakjes met groenten op tafel, lekker! Gezellig zitten we op plastic stoelen te eten. En dan is het donker. Een black-out in de straat. Ook weer eens wat anders! In het donker lopen we terug maar ons hotel.Vermoeid na een korte nacht en lange dag gaan we slapen.
We maken een wandeling door het koloniale gedeelte van de stad. Tijdens de wandeling lopen we langs het oude stadhuis, een kerk, het voormalige customs gebouw en een kleine pagode. Man, man, wat is het warm!
En daar is dan onze redding. Het Strand Hotel. Een super-de-luxe hotel waar je niet alleen super-de-luxe kunt slapen maar ook super-de-luxe kunt lunchen. Aangezien we erachter zijn gekomen dat we niet helemaal door kunnen gaan voor rasechte backpackers, maken we onze naam als flashpackers waar.
Wij zijn de hitte en drukte een beetje zat. Dus na de lunch (met New Yorkse prijzen) gaan we verder in de lounge en drinken een wijntje. Het bevalt prima hier! Lekker eten en drinken, airco en WiFi. Ruim 3 uur later rekenen we 86 dollar af.
We lopen verder richting station want het idee is dat we een stukje met de trein gaan. Voordat hij vertrekt hebben we nog wat tijd en aangezien het nog steeds erg warm is, gaan we maar weer wat drinken. Voor een koffie en een Fanta betalen we 42 cent. Dat compenseert weer een beetje.
De ‘circular train’ rijdt in 3 (!) uur de stad rond. Het is dan ook een vrij gammele en vooral langzame trein die eigenlijk te breed is voor het spoor waar hij op rijdt. Het spoor is nog aangelegd door de Engelsen en in die tijd waren de treinen smaller, vandaar. Voor 21 cent pp. kopen we kaartjes voor het ‘luxe’ treinstel. Er worden plaatsen voor ons vrijgehouden door de lokalen en we zitten tegenover twee mannen die proberen om in hun beste Engels een praatje te maken. Iemand die achter ons staat helpt. Een van de mannen geeft aan Hylke een steentje, een cadeautje geeft hij aan. Enigszins achterdochtig (want wil hij nu geld?) neemt Hylke het steentje aan. Maar hij verwacht niks terug. Het is gewoon een oprecht aardig gebaar. Waarschijnlijk is het glas maar wie weet! Thuis toch maar eens naar laten kijken :-)
De trein doet ongeveer 30 stations aan maar wij gaan er na 7 stations weer uit. Het plan is namelijk om te gaan eten in een restaurant dat door een Fransman is opgezet. Los van het feit dat het eten dan waarschijnlijk ook goed is, heeft de eigenaar een mooi doel. Hij selecteert namelijk door heel Myanmar kansarme jongeren met potentie en leidt hen op in de keuken of bediening. Een beetje zoals Jamie Olivers 15.
Maar eerst moeten we het restaurant nog vinden. Het blijkt verder lopen te zijn dan we dachten en we doen dus eerst maar een drankje in de Sky Bar van een hotel. De zon gaat bijna onder dus we pikken nog een mooie zonsondergang mee.
Vanuit het hotel nemen we een taxi voor het laatste stukje. Het restaurant ligt een beetje afgelegen maar we zijn er! Gelukkig is er nog een tafeltje vrij. We praten met de restaurantmanager die hier een paar jaar geleden kwam eten en nooit meer is weggegaan. Toevalligerwijs werkte zij in Frankrijk ook als opleider in de horeca, dit werk past dus perfect bij haar. Voordat we bestellen rekenen we uit wat we nog nodig hebben aan geld. We kunnen hier alleen met VISA betalen en die kaart hebben we niet. Morgen verlaten we Myanmar dus nog een keer pinnen is zonde. Gelukkig kan er een voor- en hoofdgerecht en een fles wijn vanaf. Het dessert moeten we helaas overslaan. Nu is er nog genoeg geld over voor fooi en taxi's.
De jongeren die er werken doen erg hun best. Grappig om te zien dat de meisjes keurig in witte blouse, zwart rokje en zwarte flatjes lopen. We horen van de manager dat ze die schoenen vreselijk vinden. De meeste mensen zijn hier alleen slippers gewend en zodra de laatste gasten weg zijn, worden de flatjes dan ook gelijk omgewisseld.
Het eten is heerlijk en we krijgen ook nog een rondleiding door de keuken. Voordat we aan tafel gaan, drinken we buiten in de tuin ons wijntje en we horen vanuit de keuken regelmatig ‘Yes, chef!’ Hylke’s kookhart groeit.
Dan is het tijd om terug te gaan naar ons hotel. Morgen moeten we om 5 uur op zodat we op tijd op het vliegveld zijn. We gaan dit mooie en leuke land verlaten.
Ik denk dat er snel veel is veranderd in Myanmar. Door het langdurige militaire regime was het moeilijk het land te bezoeken, maar sinds 2010 worden er volop visums aan toeristen verleend. We hoefden geen retourvlucht te hebben voordat we het land in mochten, geen perfecte dollarbiljetten mee te nemen want we kunnen er gewoon pinnen. Dollars worden nog wel geaccepteerd (alleen dus de perfecte), eurobiljetten ook en de prijzen worden vaak zowel in Kyat, dollars als euro’s aangegeven. We hebben tussen 20 en 35 euro voor een kamer betaald met één uitschieter naar 60 euro (daar was weinig keus en helaas geen goede prijs/kwaliteitsverhouding). Ook daar hebben we voordat we gingen andere verhalen over gehoord en gelezen. Eten kan heel goedkoop maar ook duurder- aan ons de keus (net als andere landen in ZO Azië overigens).
De mensen zijn supervriendelijk en behulpzaam. Echt de meest aardige mensen die ik ooit heb gezien. Kinderen leren Engels op school en vinden het leuk om dit te oefenen. Sommige Birmezen willen met ons op de foto. Daaraan merk je dat ze toch nog niet zo veel toeristen zijn gewend.
De ontwikkelingen gaan nu al razend snel en dat zal nog wel sneller gaan wanneer de democratische partij aan de macht is.
Eindelijk hebben we dan die luxe bus te pakken. Met veel ruimte. En enorm goedwerkende airco. In een lange sliert van bussen en vrachtwagens rijden we de berg af bij het Inle Lake. Na een half uur stoppen we al om te eten. Na een avond en halve nacht in de luxe bus, waar Hylke helaas nauwelijks in heeft kunnen slapen, komen we aan op het busstation van Yangon. Om 4 uur ’s ochtends. Wie verzint het om om 18 uur te gaan rijden zodat je midden in de nacht aankomt? We nemen een taxi die ons als een kamikazechauffeur naar de stad brengt. Gelukkig kunnen we al inchecken én onze kamer in waar we nog een paar uur tukken.
Het is inmiddels het begin van de middag als we fris de deur uit gaan. We ‘ontbijten’, bezoeken een markt waar voornamelijk kleding wordt verkocht. Dat frisse duurt helaas niet erg lang. Ik heb een ongelukje (na 2 dagen diarree gehad te hebben en twee dagen verstopping). Gelukkig is er een openbaar toilet in de buurt die én normale toiletten heeft én een soort bidet-slangetje. De onderbroek gaat in de prullenbak en mezelf en mijn korte broek maak ik schoon met water. Lang leve de ‘bum gun’!
We lopen verder richting dé bezienswaardigheid van Yangon; de Shwedagon Pagode. Voor de Buddhisten is dit een van de meest heilige plekken in Myanmar. Er schijnen vier haren van Buddha als reliek in de pagode te liggen die een gigantische gouden stupa heeft. Er is ook een replica van deze stupa, inclusief diamanten en edelstenen. Totale gewicht aan goud: 2667,68 Tical (ongeveer 43.5 kilo met een waarde van 1,4 miljoen euro) en 1167,56 karaat aan diamanten, jade, robijnen en saffieren. Alleen de diamanten zijn al ruim 6,5 miljoen euro waard! Daar zou de staatsschuld toch bijna mee afgelost kunnen worden. Zoals je begrijpt staat deze replica in een plexiglazen kist en staat er beveiliging bij.
Het complex is erg mooi. Overal zitten mensen te bidden, het is een komen en gaan van lokalen. Om de grote stupa staan wat kleinere Buddha-figuren die de dagen van de week voorstellen en het brengt geluk als je over het beeld van jouw geboortedag water sprenkelt. Tegen een donatie uiteraard. Een mooi traditioneel gebruik.
Aan de andere kant is het vrij modern. Er is zelfs gratis WiFi zodat we op Facebook in kunnen checken!
Hierna lopen we verder en gaan op zoek naar de boot die in het logo van het Myanmar-bier staat. Na een tijdje rondgelopen te hebben vinden we m dan eindelijk. Helaas is het restaurant dat er in zit nog niet open. We snakken inmiddels naar iets kouds om te drinken en gaan ergens anders even zitten. Wanneer de boot opengaat lopen we ernaartoe. Wat blijkt? Er is alleen een dinnershow met traditionele dans. Daar zitten we niet op te wachten en enigszins teleurgesteld gaan we weer weg. We nemen een taxi naar het hotel, frissen ons op (inclusief nieuwe onderbroek) en gaan op zoek naar een restaurant in de buurt. Dat blijkt nog niet eenvoudig. Er lijkt in onze buurt niet heel veel te zitten. Wat we wel tegenkomen is een Kentucky Fried Chicken! Het eerste (en enige) restaurant van een Amerikaanse keten dat we in heel Myanmar zien. We lopen verder.
Uiteindelijk komen we in een lokaal restaurant terecht waar we van een soort buffet ons vlees kunnen kiezen. Daarnaast krijgen we allerlei bakjes met groenten op tafel, lekker! Gezellig zitten we op plastic stoelen te eten. En dan is het donker. Een black-out in de straat. Ook weer eens wat anders! In het donker lopen we terug maar ons hotel.Vermoeid na een korte nacht en lange dag gaan we slapen.
We maken een wandeling door het koloniale gedeelte van de stad. Tijdens de wandeling lopen we langs het oude stadhuis, een kerk, het voormalige customs gebouw en een kleine pagode. Man, man, wat is het warm!
En daar is dan onze redding. Het Strand Hotel. Een super-de-luxe hotel waar je niet alleen super-de-luxe kunt slapen maar ook super-de-luxe kunt lunchen. Aangezien we erachter zijn gekomen dat we niet helemaal door kunnen gaan voor rasechte backpackers, maken we onze naam als flashpackers waar.
Wij zijn de hitte en drukte een beetje zat. Dus na de lunch (met New Yorkse prijzen) gaan we verder in de lounge en drinken een wijntje. Het bevalt prima hier! Lekker eten en drinken, airco en WiFi. Ruim 3 uur later rekenen we 86 dollar af.
We lopen verder richting station want het idee is dat we een stukje met de trein gaan. Voordat hij vertrekt hebben we nog wat tijd en aangezien het nog steeds erg warm is, gaan we maar weer wat drinken. Voor een koffie en een Fanta betalen we 42 cent. Dat compenseert weer een beetje.
De ‘circular train’ rijdt in 3 (!) uur de stad rond. Het is dan ook een vrij gammele en vooral langzame trein die eigenlijk te breed is voor het spoor waar hij op rijdt. Het spoor is nog aangelegd door de Engelsen en in die tijd waren de treinen smaller, vandaar. Voor 21 cent pp. kopen we kaartjes voor het ‘luxe’ treinstel. Er worden plaatsen voor ons vrijgehouden door de lokalen en we zitten tegenover twee mannen die proberen om in hun beste Engels een praatje te maken. Iemand die achter ons staat helpt. Een van de mannen geeft aan Hylke een steentje, een cadeautje geeft hij aan. Enigszins achterdochtig (want wil hij nu geld?) neemt Hylke het steentje aan. Maar hij verwacht niks terug. Het is gewoon een oprecht aardig gebaar. Waarschijnlijk is het glas maar wie weet! Thuis toch maar eens naar laten kijken :-)
De trein doet ongeveer 30 stations aan maar wij gaan er na 7 stations weer uit. Het plan is namelijk om te gaan eten in een restaurant dat door een Fransman is opgezet. Los van het feit dat het eten dan waarschijnlijk ook goed is, heeft de eigenaar een mooi doel. Hij selecteert namelijk door heel Myanmar kansarme jongeren met potentie en leidt hen op in de keuken of bediening. Een beetje zoals Jamie Olivers 15.
Maar eerst moeten we het restaurant nog vinden. Het blijkt verder lopen te zijn dan we dachten en we doen dus eerst maar een drankje in de Sky Bar van een hotel. De zon gaat bijna onder dus we pikken nog een mooie zonsondergang mee.
Vanuit het hotel nemen we een taxi voor het laatste stukje. Het restaurant ligt een beetje afgelegen maar we zijn er! Gelukkig is er nog een tafeltje vrij. We praten met de restaurantmanager die hier een paar jaar geleden kwam eten en nooit meer is weggegaan. Toevalligerwijs werkte zij in Frankrijk ook als opleider in de horeca, dit werk past dus perfect bij haar. Voordat we bestellen rekenen we uit wat we nog nodig hebben aan geld. We kunnen hier alleen met VISA betalen en die kaart hebben we niet. Morgen verlaten we Myanmar dus nog een keer pinnen is zonde. Gelukkig kan er een voor- en hoofdgerecht en een fles wijn vanaf. Het dessert moeten we helaas overslaan. Nu is er nog genoeg geld over voor fooi en taxi's.
De jongeren die er werken doen erg hun best. Grappig om te zien dat de meisjes keurig in witte blouse, zwart rokje en zwarte flatjes lopen. We horen van de manager dat ze die schoenen vreselijk vinden. De meeste mensen zijn hier alleen slippers gewend en zodra de laatste gasten weg zijn, worden de flatjes dan ook gelijk omgewisseld.
Het eten is heerlijk en we krijgen ook nog een rondleiding door de keuken. Voordat we aan tafel gaan, drinken we buiten in de tuin ons wijntje en we horen vanuit de keuken regelmatig ‘Yes, chef!’ Hylke’s kookhart groeit.
Dan is het tijd om terug te gaan naar ons hotel. Morgen moeten we om 5 uur op zodat we op tijd op het vliegveld zijn. We gaan dit mooie en leuke land verlaten.
Ik denk dat er snel veel is veranderd in Myanmar. Door het langdurige militaire regime was het moeilijk het land te bezoeken, maar sinds 2010 worden er volop visums aan toeristen verleend. We hoefden geen retourvlucht te hebben voordat we het land in mochten, geen perfecte dollarbiljetten mee te nemen want we kunnen er gewoon pinnen. Dollars worden nog wel geaccepteerd (alleen dus de perfecte), eurobiljetten ook en de prijzen worden vaak zowel in Kyat, dollars als euro’s aangegeven. We hebben tussen 20 en 35 euro voor een kamer betaald met één uitschieter naar 60 euro (daar was weinig keus en helaas geen goede prijs/kwaliteitsverhouding). Ook daar hebben we voordat we gingen andere verhalen over gehoord en gelezen. Eten kan heel goedkoop maar ook duurder- aan ons de keus (net als andere landen in ZO Azië overigens).
De mensen zijn supervriendelijk en behulpzaam. Echt de meest aardige mensen die ik ooit heb gezien. Kinderen leren Engels op school en vinden het leuk om dit te oefenen. Sommige Birmezen willen met ons op de foto. Daaraan merk je dat ze toch nog niet zo veel toeristen zijn gewend.
De ontwikkelingen gaan nu al razend snel en dat zal nog wel sneller gaan wanneer de democratische partij aan de macht is.
-
09 December 2015 - 11:10
Susan:
Zo te lezen hebben jullie het heerlijk. En wij zijn nog steeds niet jaloers.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
