Legazpi-De paden op, de lanen in. Met de ATV.

23 januari

Om 7 uur gaat de wekker zodat we op tijd bij het busstation kunnen zijn. We gaan vandaag naar Legazpi want morgen vliegen we daarvandaan naar Manila. De minibussen vertrekken elk uur maar alleen dan als ze vol zitten.

We lopen de poort van het hotel uit en na 20m lopen is er een Tricycle die ons naar het busstation wil brengen. Na 100 meter stopt hij bij een groepje mannen. Iemand biedt ons aan om voor 700 peso met een privé busje te gaan. Ons blauw bloed komt weer bovendrijven en we twijfelen geen moment. Snel, comfortabel en maar 6 euro duurder dan de minivan. We hebben een deal en ruim een uur later zijn we in ons hotel.

Wat is dit toch een andere wereld dan die wij kennen. We rijden door dorpjes met bamboe huisjes waar water handmatig uit de grond wordt gepompt en met emmers met een stok ertussen naar huis wordt gebracht, waar de was handmatig langs de straat wordt gedaan en waar een man loopt met een haan op zijn arm. We zien loslopende honden, eenden en kippen, kindjes lopen op straat te huppelen en een man rijdt op zijn waterbuffel van het rijstveld af. De zoveelste bevestiging dat wij het toch echt heel erg goed hebben.

We checken in, nuttigen het ontbijt dat is inbegrepen vandaag in plaats van morgen (we moeten om half 6 al naar het vliegveld dus dan hebben we toch geen tijd voor een ontbijt) en regelen we de ATV-Tour naar Mount Mayon (2462 meter), de actieve vulkaan die vanaf het stadje al goed te zien is en ook wel de meest perfecte vulkaan ter wereld wordt genoemd. Deze vulkaan is ook de meest actieve van de Filipijnen en verantwoordelijk voor meer dan 40 dodelijke uitbarstingen, de laatste in september 2014. Maar dat houdt ons natuurlijk niet tegen.

Om 10 uur worden we met een Tricycle opgehaald en naar de ATV-verhuurder gebracht. Wat een efficiënte ochtend! We vullen het zoveelste wij-zijn-never-nooit-niet-aansprakelijk-formulier in, krijgen een helm en een stofmaskertje en doen beiden een oefenritje op de superdikke 500cc quad. Het stuurt nogal zwaar en hobbelt alle kanten op. We zijn klaar om de weg op te gaan!

Hylke rijdt eerst en we rijden met onze gids langs vulkaanzandgroeves en bamboehutjes. Voor een van de hutjes staan twee vrouwen te karaoken. Het is 11 uur ’s morgens en het gaat er serieus aan toe. Ze hebben nog net tijd om naar ons te zwaaien. Helaas gaan we te snel voor een foto. We rijden verder langs buffels, door watertjes en over rotsblokken. Cool waar de ATV allemaal overheen kan (en geen wonder dat het een ATV genoemd wordt). Onderweg hebben we een prachtig uitzicht over Mount Mayon. Vaak is het om tien uur al bewolkt maar vandaag is een mooie en heldere dag. We stoppen regelmatig om foto’s te maken en rijden een stukje verder dan eigenlijk mag. Dit is de ‘permanent danger zone’ en hier mogen we eigenlijk niet komen. Van onze gids mogen we het dan ook niet doorvertellen (bij deze). Op de weg terug zit ik aan het stuur. Het is even wennen maar op een gegeven moment gaat het bijna vloeiend. Het stuurt nog steeds zwaar maar met een beetje vaart gaat het beter. Beneden aangekomen geef ik het stuur weer door aan Hylke, die wil nog graag een stukje rijden. Hij rijdt hard door het water en we hebben de grootste lol. Helaas zit het er dan weer op. Wat gaaf om te doen was dit! Lekker actief en avontuurlijk met prachtige uitzicht.

We maken onze gezichten een beetje schoon en lopen een stukje verder naar een kerkje, de Cagsawa Kerk. Er is niet veel over van de kerk, alleen de toren staat nog maar die staat dan ook heel mooi gepositioneerd voor de vulkaan, wat zorgt voor mooie foto's. De rest van de kerk heeft de aardbeving van 1814 niet overleefd. Inclusief 1200 mensen die hier voor diezelfde aardbeving aan het schuilen waren.

We worden met de Tricycle teruggebracht en springen onder de douche. Dat is hoognodig van al het stof dat we gehapt hebben. Ik heb er heel zware wenkbrauwen van.

Tegen het eind van de middag lopen we naar het stadje op zoek naar eten. Geluncht hebben we niet en ik heb honger. We strijken meer bij het Smalltalk Cafe en beginnen t garnalenkroketten, lekker! Na het eten lopen we terug en pakken de tassen. In mijn toilettas zit een enorme kakkerlak! Ik krijg hem er niet goed uit en roep Hylkes hulp in. Als hij vanuit de toilettas op mijn hand klimt, schrik ik zo hard (inclusief gil, charmant) en schud ik zo hard met mijn hand dat hij eraf vliegt. We vinden hem niet meer terug. Ik laat weten als hij in Singapore opduikt.