TAO Philippines-Op expeditie

TAO Philippines-Op expeditie
13-17 januari

De expeditie met TAO Philippines gaat beginnen! We zien de rest van de mensen op de pier. Leuk dat we ze gister al ontmoet hebben zodat je niet helemaal het gevoel hebt met onbekenden op de boot te stappen. En je weet wat ze zeggen: Jungle Juice verbindt mensen! :-)

De Filipijnen bestaat uit meer dan 7000 eilanden dus deze manier van reizen is niet zo gek. De TAO organisatie is opgericht in 2007 door de Filipijn Eddie en de Brit Jack. Samen hebben zij deze trip ontwikkeld waarbij het ontdekken van afgelegen eilanden en kennis maken met net eilandleven centraal staan. Dit begint al op de boot want de hele crew bestaat uit locals die zelf ook van een van de eilanden komen. Velen hebben gewerkt als visser maar door de teruglopende visaantallen is hier niet zo veel geld meer mee te verdienen. TAO geeft ze een kans op een beter inkomen. TAO heeft ook andere projecten opgezet om eilandbewoners te helpen. Zo zijn er scholen, een boerderij (de TAO Farm) waar locals worden opgeleid tot bemanningsleden, en voedelprojecten. Door deel te nemen aan de expeditie dragen we ons steentje bij aan de projecten die TAO heeft.

Wij plus bagage gaan aan boord en als de formaliteiten van de kustwacht, waarbij wij tien minuten een zwemvest aan moeten, geregeld zijn, wordt het anker opgehaald en de trossen losgegooid.

We varen een klein stukje en meren aan om te ontbijten (tweede ontbijt van de dag) op een ieniemiene strandje. Dit is een van de TAO kampen. Het begint goed met porridge (een soort pap) en het smakelijkste en rijpste fruit dat ik ooit heb gegeten. Albert Heijn, eat your heart out! Daarna varen we verder totdat we bij een eilandje komen dat ook wordt aangedaan tijdens de vele tours die vanuit El Nido worden aangeboden. Of dit bij Tour A, B, C of D is weet ik niet precies. We springen van de boot en gaan een half uurtje snorkelen. Als het tijd is om langzaam terug naar de boot te zwemmen, blaast een van de bemanningsleden op een schelp.

Tijdens het volgende stukje varen zien we een walvis! Hoe cool is dat! Gaaf om die grote rug en staart te zien. We blijven een beetje in zijn buurt totdat de kapitein besluit dat het tijd is om door te gaan.

Slapen doen we in een van de TAO basecamps. Afhankelijk van de route, het weer en hoe ver we komen op een dag, bepaalt de kapitein samen met expeditieleider Romy in welk kamp we slapen. De exacte route en programma staan dus niet vast. Het kamp van vanavond is aan een stukje strand. Het stukje land is onderdeel van een groter eiland maar we zien verder geen huisjes in de buurt en hierdoor lijkt het alsof we op een onbewoond eilandje zitten.

Het kamp bestaat uit een aantal bamboehutjes. De een is wat groter dan de ander. De onze heeft een split level en we delen hem met de Zweedse meiden Emelie en Stina. Douchen gaat via een emmer en een bakje, lekker basic. Ik hang mijn hangmat op en nadat we ons geïnstalleerd hebben, de knopen uit mijn haar zijn en de muskietenspray op armen en benen zit (ook Hylke is gestopt met de malariapillen vanwege buikkrampen), nemen we plaats aan de lange tafel met de anderen. De Jungle Juice staat al klaar (Taqai! = Proost!), het kampvuur wordt aangestoken en het eten wordt bereid. Hier kan ik wel aan wennen! We eten, drinken en leren elkaar langzaam een beetje kennen. De groep is heel divers en bestaat uit 6 Zweden, 4 Nederlanders, 4 Australiërs (waarvan Mark oorspronkelijk Engels is en Charmaine uit Singapore komt), Euan uit Schotland die in Oman werkt, Shaul en Lena uit Israël en twee Engelse vrienden. Iedereen heeft een andere achtergrond en doet ander werk wat voer is voor leuke verhalen en anekdotes. Hylke’s verhalen van de OK doen het altijd goed.

Na het ontbijt gaan we snorkelen en we zien schildpadden! Los van deze mooie vondst zien we van allerlei leuke visjes zoals razor fish (die zwemmen verticaal), Nemo’s en puffer fish. We snorkelen naar de boot, de bagage is ondertussen al aan boord gebracht en off we go. Het is een klein stukje varen naar de overkant naar het eiland dat de bijnaam ‘Hart van Jezus’ heeft. Het eiland heeft de vorm van een hart en katholiek als ze zijn, is dat dan natuurlijk niet zomaar een hart maar het hart van Jezus. Er staat een verlaten en vervallen hotel op, een beeld van Jezus en vanaf de berg hebben we mooi uitzicht.

De volgende uren op de boot zijn nogal heftig. Het stond heelveel-0 maar daar is helaas verandering in gekomen vandaag. En niet ten gunste van mij. Ik krijg later de tip om een watje in mijn oor te doen (het oor aan de andere kant dan je schrijfhand) en ik heb nergens last meer van. Ik lees zelfs wat (Nederlandse) tijdschriften (met dank aan Helen). Voor de zekerheid neem ik ook elke dag een pilletje.

We meren aan bij een wit strand en dat is met 3,5 km lengte het langste strand van Palawan. Ik ga lekker in de schaduw zitten. Als het tijd is om verder te gaan, zwem ik naar de boot. Ik voel me gelukkig alweer beter.

Aanmeren gebeurt vaak niet heel dicht bij het strand zodat we of zwemmend naar de wal moeten of met de kayak. Ook alle spullen, inclusief matrasjes, kookstel, drank, bagage, eten, snorkels, brillen en zwemvliezen, waterflessen, etc. worden aan het eind van de dag met de kayak aan land gebracht. Een van de jongens en ik worden door Romero naar de wal gebracht en ik draag een mand met heerlijke snacks, candied bananas. De kindjes van het dorp zien ons al aankomen en rennen naar het strand. De eerste lading deel ik uit aan hen.

Sowieso worden we supergoed verzorgd, als ontbijt krijgen we pannenkoeken met mango, porridge met vers fruit, brood met gebakken ei, en een keer een Philippino ontbijt (gebakken rijst met knoflook, gemarineerde, gedroogde en gefrituurde vis en groenten). Gelukkig wordt dat laatste ontbijt niet al te vroeg geserveerd, anders zou het moeilijk weg te krijgen zijn.

De lunches en de diners bestaan uit vis, groenten, rijst (Philippino Power) en/of noedels, inktvis, varkensvlees en krab (later meer hierover) en tussendoor snacks als loempiaatjes, frietjes van zoete aardappel, gebakken banaan en dus die candied bananen. Er is altijd koffie, thee en water en tussendoor krijgen we ice tea. En dan dat bier en die rum natuurlijk... We komen niets tekort.

Onze Basecamp van dag 2 is op een eiland waar Tao diverse projecten heeft. Zo hebben ze er een crèche en een schooltje gebouwd en zijn er masseuses die door TAO worden getraind en bij hen in dienst zijn. We kunnen (en ik word) gemasseerd voor slechts een fooi.

En we krijgen hier gezelschap van Chris en Mariëtte uit Amsterdam. Zij liepen het TAO-kantoor in El Nido binnen om te kijken of er in de komende dagen nog plek was en hadden het geluk dat twee mensen die met ons mee zouden gaan in Coron klaar stonden voor vertrek terwijl we vanuit El Nido vertrokken. TAO doet beide routes en ik heb ook meerdere keren gecheckt of we richting de juiste opstapplaats reisden. Zij hadden het dus verkeerd waardoor Chris en Mariëtte vanaf vandaag aan kunnen haken.

Die avond verloopt ongeveer hetzelfde als de eerste avond. Het bier en de Jungle Juice vloeien rijkelijk (Taqai!) en het is erg gezellig. We slapen weer in een bamboehutje. Deze is voor twee personen en te laag om mijn hangmat in op te hangen. Dus slapen we gezellig naast elkaar met het geluid van de oceaan op de achtergrond en miljoenen sterren aan de hemel. Als ik ’s morgens wakker wordt en mijn ogen open doe, kijk ik uit over het water. Wat een leven!

De ochtenden verlopen erg ontspannen. We worden om de beurt langzaam wakker, ruimen de slaapspulletjes op, drinken een kop koffie, douchen, zwemmen, doen iets anders of niks. Langzaam wordt het ontbijt klaargemaakt. Romero klimt in een palmboom om er verse kokosnoten uit te halen. Hij doet lijken alsof dit ontzettend makkelijk is. We krijgen een glaasje kokoswater en in de kokosnoten zelf wordt het ontbijt geserveerd. Vandaag bestaat het uit porridge, supersappige mango, ananas, banaan en watermeloen. Tropischer wordt het niet. Het overgebleven kokoswater wordt gebruikt in de groentecurry voor de lunch.

Op dag drie bezoeken we de TAO Farm, het hoofdkwartier van de organisatie. Hier worden groenten en fruit verbouwd om de boten te bevoorraden en er zijn varkens en eenden. Ook wordt hier het brood gebakken voor ons ontbijt. De vrouwen maken sarongs, naaien de kussens en lakens waar we op en onder slapen en maken organische zeep, shampoo en kokosolie voor de verkoop. Uiteraard ga ik niet met lege handen aan boord.

Hannah die stage loopt op de Farm, vertelt over de projecten en hoe het hier werkt. We krijgen een rondleiding langs de groentetuin, de varkensstallen, de eendjes en de vijver die droog staat omdat er te weinig regen is gevallen. Het is nu regenseizoen maar er valt weinig. De vijver waar normaal gesproken vissen in zwemmen is al droog sinds november.

Vanuit de TAO Farm nemen we hondje Lapita mee die gezellig bij ons zit, meezwemt als we stoppen om te snorkelen of voorop de kayak zit. Elke keer als we snorkelen, gaat een aantal bemanningsleden op de kayak mee om ons in de gaten te houden. Als je moe bent van het zwemmen, kun je op de kayak klimmen. Alles is ontzettend goed geregeld en verzorgd.

Onderweg komt er een bootje langs met een varken erop. Romy heeft hem gekocht voor het eten. Toch een beetje raar om het avondeten al knorrend in een bootje te zien staan. Daartegenover staat dat dit beest een veel beter leven heeft gehad dan de varkens die bij ons in de supermarkt ligt. Ze proberen hem op onze boot zetten maar het varken protesteert dus de sous-chef gaat aan boord op het kleine bootje en wordt met het varken alvast naar het base camp van vanavond gebracht om het beest voor te bereiden.

Tegen de tijd dat we aankomen is het Knorretje dood en wordt hij van zijn vachtje verlost. We zijn vanaf dan (gelukkig niet eerder) getuige van het hele proces. De ingewanden gaan eruit, het bloed wordt eruit gehaald (een hele guts uit zijn achterkant), een stok gaat door anus en mond en hij wordt gevuld met o.a. bananenbladeren, uien, knoflook en tamarinde.

Ondertussen is het vuurtje al lekker aan het gloeien en wordt het varken op het spit gebraden. Ronddraaien gebeurt handmatig. Tegen de tijd dat het varken gaar is, is het tien uur en kunnen we aan tafel. Om de ergste honger te stillen, wordt de lever al eerder geserveerd, bereid met soja en allerlei kruiden. Niet mijn favoriet.

We zitten aan het kampvuur als Euan voorstelt om ons een Schotse dans te leren. Zonder muziek, die heeft hij niet paraat. Met z’n achten zetten we de geïnstrueerde stapjes, klappen we op (meestal) het juiste moment en dansen we onder de sterrenhemel. We winnen er nog net geen danscompetitie mee en we hebben de grootste lol. Ook vanavond slapen we in een tweepersoons bamboehutje. Ik in mijn hangmat, Hylke op een matrasje.

Dag 4 verloopt ongeveer hetzelfde als de voorgaande dagen. Heel veel meer dan snorkelen, lezen, kletsen, luieren, eten en drinken doen we niet. Sommigen doen nog een poging om vis te vangen maar zonder resultaat. We hebben deze expeditie geboekt nadat we van een Duitser in een bus hoorden dat hij dit had gedaan en erg enthousiast was. Hij liet ons de mooiste foto’s zien en vertelde dat ze tonijn hadden gevangen en er tien minuten later sashimi op tafel stond. Dat wilden wij ook! (Laatst las ik echter dat tonijn eten net zo erg is als het eten van panda. Beide diersoorten worden bedreigd. Misschien maar goed dat dat vissen niet is gelukt.)

Het snorkelen op een van de plekken vandaag is alsof je in een aquarium zwemt, zó helder is het water en zo veel vissen zwemmen er. We lopen de hele dag in bikini (met sarong) of zwembroek en blote voeten. Super relaxed allemaal. De walvis die we ook vandaag onderweg zien is weer erg bijzonder en zet iedereen gelijk op scherp. Even maar, totdat hij weg is en we weer in de chillmodus zakken.

Het kamp van de laatste avond bestaat uit een wat groter gebouw met meerdere kamertjes. Minder charmant dan de bamboehutjes maar de douche hier is wel heerlijk. Water komt hier van een bron en uit een douchekop! We staan naast elkaar te douchen met een gordijntje ertussen dat rijkt tot ons middel, de bikini blijf dus aan. Het eten is weer heerlijk en we zitten weer met z’n allen aan een lange tafel. We doen een spelletje waarbij je je handen om en om neerlegt met beide buren. Elke hand slaat een of twee keer op tafel wat betekent dat je rechts- of linksom moet. Omdat je handen niet naast elkaar liggen (een hand van beide buren zit er tussen) is het verwarrend en hoe meer er gedronken wordt, hoe lastiger het wordt. De Zweedse Cecilia is de uiteindelijke winnaar. Dan gaat onze helft van de tafel door met een ander spel; Fuck-Kill-Marry. Wie van drie mensen wil je neuken, doden of trouwen. We moeten kiezen uit namen als Mussolini, Hitler en Mao Zedong. Of Jezus, Mohamed en Buddha, Bradley Cooper, George Clooney en Brad Pitt of Cher, Mickey Mouse en Donald Duck. Daarbij moeten we ook motiveren waarom we waarvoor kiezen. Te grappig. ’s Morgens hoor ik dat ik Spin the bottle (Truth of Dare) heb gemist dat daarna werd gespeeld. Gelukkig was ik toen al naar bed.

De laatste ochtend (oh nee, nu al!?) komt een visser langs met een zak vol krabben. Deze koopt Romy voor onze lunch. Hij betaalt er 4 euro per kilo voor. De visser heeft ook een stokje bij zich waar 5 dode zeepaardjes aan hangen. Deze waren in zijn net verstrikt geraakt en al dood tegen de tijd dat het net werd opgehaald. Zuur als je weet dat je er als duiker heel graag een wilt zien en dat het vrij bijzonder is áls je er een ziet. Het schijnt dat Chinezen zeepaardjes kopen vanwege hun medicinale krachten.

Na de koffie en fruit gaan we weer aan boord. Wat vroeger dan de andere dagen want we moeten nog best een stuk varen om in Coron te komen. Ontbijten doen we deze keer dus op de boot. Na een paar uur varen komen we bij een mooi rif waar we gaan snorkelen. Tegen de tijd dat we aan boord gaan, staat de lunch klaar. Een heerlijke curry met o.a. Jack fruit, wat overgebleven varkensvlees, inktvis, rijst en die krabben van vanochtend. Wat een feestmaal weer! Zweedse John is jarig en de koks hebben een soort cake gemaakt met een kaarsje erop. Voor de gelegenheid gaan er een paar vuurpeilen de lucht in die over waren van Oud & Nieuw.

Na de lunch varen we verder totdat we bij een wrak zijn uit de Tweede Wereldoorlog. Het is een Japans schip dat niet heel diep ligt zodat we het goed kunnen zien. Rondom Coron liggen vele Japanse schepen die in 1944 vanuit een Amerikaans vliegdekschip tot zinken zijn gebracht.

De laatste stop is bij Coron eiland (niet te verwarren met Coron Town) dat een meer met brak water in het midden heeft. We zwemmen naar de kant, klimmen een laddertje op en volgen een paadje naar het meer. Daar gaan we het water weer in om verder te snorkelen. Hier is geen koraal en zwemmen nauwelijks vissen maar het water is superhelder en het is prachtig om de rotswand onder water te zien. Charmaine, John en Shaul zijn Free Divers en zij zwemmen met gemak meters onder water zonder extra zuurstof. Charmaine kan tot 28 meter. Hier zwemt ze tot 13 meter en bevestigt wat ze zeggen over dit meer. Op die diepte is het water namelijk ontzettend warm, wel 28 graden! Ik probeer het ook maar kan niet goed klaren en ben meer aan het overleven (zowel wat betreft adem inhouden als klaren) dan dat ik er van geniet. Gaaf als je het wel kan.

We gaan terug naar de boot, krijgen nog een laatste snack en varen naar de haven van Coron. Aan onze expeditie is helaas een einde gekomen. We verzamelen onze spullen en spreken af om vanavond met z’n allen te gaan eten.

We gaan naar ons hotel, nemen een douche, herorganiseren de tassen en lopen het dorp in. We proosten nog enkele keren (Taqai!) met z’n allen met de meegenomen Jungle Juice en eten onze laatste maaltijd samen. Hylke voelt zich niet lekker en als de rest gaat karaoken, gaan wij terug naar ons hotel.

Wat waren dit heerlijke dagen! Mooie, witte stranden, heldere zee, goed gezelschap, heerlijk eten en veel snorkelen en relaxen. Deze expeditie kan ik iedereen aanraden. Het is een populaire Tour en je moet dus op tijd reserveren. Wij hebben dat in november gedaan. Er is ook een zeilboot en daar hadden we graag op meegevaren maar die zat al vol. Kijk op www.taophilippines.com voor meer info.