Turtle Island
Door: Rachel
Blijf op de hoogte en volg Rachel
29 November 2015 | Maleisië, Sandakan
29-30 november
Vandaag gaan we naar Turtle Island, een uur varen vanuit Sandakan in de Sulu zee. Turtle Island Park bestaat uit drie eilanden: Selingan, Bakungan Kecil en Gulisan Islands. Het park is een veilige haven voor de met uitsterven bedreigde Green turtle en de Hawksbill turtle. Er is op elk eiland namelijk een Turtle sanctuary waar de eieren van de schildpadden die hier hun eieren komen leggen, beschermd uit kunnen komen.
Op Selingan kun je hier als toerist bij zijn. Heel bijzonder!
Er is eenvoudige accommodatie en een centrale plek waar het buffet wordt neergezet. Vertrek is in de ochtend en na aankomst zoeken we onze kamer op. De accommodatie is eenvoudig maar heeft alles wat we nodig hebben. Veel tijd spenderen we hier toch niet. Na de lunch lopen we een stukje langs de kust. Het regent steeds harder en we lopen over rotsen. Ineens hoort Hylke wat en ziet een grote monitor lizzard wegschieten onder de rots waar Hylke net op wilde staan. Zowel Hylke als de lizzard schrikt.
Wanneer het iets minder hard regent gaan we snorkelen. We zien niet heel veel bijzonders. Op z’n minst hadden we schildpadden verwacht aangezien er sinds de opening in 1977 al miljoenen schildpadjes in zee zijn gezet hier. Maar helaas, ze hebben andere plannen. Er is verder weinig (zeg maar niks) te doen op het eiland. Meer dan de sanctuary en een militaire basis (want dichtbij de Filipijnen) is er niet.
Op dit eiland is het de green turtle die hier haar eieren legt. Een schilpadvrouwtje legt haar eieren altijd op het strand waar ze zelf is geboren en in zee is gezet. Ze hebben een ongelooflijk goede gps in hun hoofd dat werkt met magnetische velden. De groene schildpad is vegetarisch. Rond dit eiland is voor hen genoeg zeegras en plankton te vinden.
Na ons dinerbuffet is het wachten op Turtle Time. Rangers lopen op het strand en kijken of een schildpad het strand op komt om eieren te leggen. Het komt voor dat men er heel lang op moet wachten, soms is de eerste pas om 4 uur ’s nachts. Wij hebben geluk, de eerste landing is al om 21.15 uur en om 21.50 uur begint ze met leggen. Het duurt even voordat ze het strand op is en dan moet ze nog een gat graven. Zodra ze hier mee klaar is, mogen wij er naar toe. Onder strikte voorwaarden: niet voor de schildpad staan, geen flits gebruiken, geen video en geen zaklampen. De enige lamp die schijnt is die van de ranger.
Heel bijzonder om te zien hoe de schildpad in een soort trance haar eieren legt. Ze zijn perfect rond, net pingpongballen en ze heeft niet in de gaten dat een ranger de eieren direct uit het gat in een emmer doet. Nadat ze klaar is (90 eieren!) maakt ze het gat weer dicht. Dan mogen we ook aan haar voorkant staan. Mams is ondertussen aan het uitrusten en wordt gemeten. Ook wordt er gekeken of ze al gemerkt is, is dat niet het geval, dan wordt dat ter plekke gedaan. Wij gaan met de eieren weer weg. De schildpad rust een uurtje uit en verschuift dan, naast het gat waarvan ze denkt dat haar eieren liggen, nog wat zand als afleidingsmanoeuvre voor mogelijke roofdieren. Slim!
Dan worden de eieren begraven. Dit moet binnen twee uur na het leggen gebeuren, anders gaan ze dood. De temperatuur van het zand waar de eieren in liggen, bepaalt het geslacht van de schildpad. Bij 29,5 graden en daaronder worden het mannetjes, daarboven vrouwtjes. De diepte van het gat en of de plek in de schaduw ligt of niet, bepaalt de temperatuur. Global warming is dus ook hier van invloed. Hoe warmer het wordt hoe meer meisjes er worden geboren wat weer niet ten goede komt aan de voortplanting.
De eieren worden in het gat gedaan en met zand bedekt. Ook komt er info bij te staan en gaat er een stuk gaas omheen. Ook om de hele hatcherie staat een hek tegen de lizzards en andere gevaren.
Na 40-60 dagen komen de eieren uit en de mini’s graven zich een weg naar boven. De eieren die vandaag zijn uitgekomen gaan we op het strand loslaten. Het mandje met krioelende mini-schildpadjes die erg veel zin hebben om te gaan, wordt voorzichtig gekanteld zodat ze er uit kunnen. De ranger schijnt met zijn lamp richting de zee zodat ze weten welke kant ze op moeten. Normaal gesproken moeten ze dit zelf doen en weten ze het doordat het maanlicht op zee weerkaatst. Een paar mini’s lopen toch de verkeerde kant op en Hylke mag er voorzichtig een de goede kant op duwen.
De schildpadjes zwemmen de eerste 3-4 dagen non-stop. Ze eten het resterende eigeel van hun buik. De mini's moeten elke 6 seconden adem halen en gaan dus nog niet diep (volwassenen hoeven dit maar eens per half uur). Dit maakt ze dus extra kwetsbaar. Daarnaast is hun schild nog niet hard. Dit maakt dat slechts 2-3% van de schildpadjes overleeft. Maar, zonder dit programma (wat een deel van de gevaren wegneemt) is het maar 0-1%. Het heeft dus wel degelijk zin. En het is dus maar goed dat ze zoveel eieren legt.
Paren gebeurt met meerdere mannetjes achterelkaar. Er vinden dan ook meerdere bevruchtingen plaats en het vrouwtje heeft meerdere kamers met eieren. Soms verdrinken de vrouwtjes tijdens het paren omdat het mannetje en/of zijn concurrent(en) haar onder water houdt (en ze dus niet naar boven kan om te ademen.) De bevallingen gaan per kamer en er zit wat tijd tussen elke bevalling. Alleen vrouwtjes komen aan land, om te bevallen. En de schildpad is een van de weinige diersoorten die na de bevalling niet meer omkijkt naar haar eieren/kinderen.
Ons schildpaddenavontuur zit er op, wat is dit bijzonder om mee te maken! Terwijl wij liggen te tukken gaan de bevallingen door. Uiteindelijk zijn er die avond en nacht 9 schildpadden het strand op gekomen (landings) waarvan er 6 in totaal 457 eieren hebben gelegd (nestings). Er zijn die nacht in totaal 121 mini’s in zee gezet (hatchlings). En dit gebeurt elke nacht in meer of mindere mate.
Wij gaan ’s morgens vroeg weer naar het vasteland.
Vandaag gaan we naar Turtle Island, een uur varen vanuit Sandakan in de Sulu zee. Turtle Island Park bestaat uit drie eilanden: Selingan, Bakungan Kecil en Gulisan Islands. Het park is een veilige haven voor de met uitsterven bedreigde Green turtle en de Hawksbill turtle. Er is op elk eiland namelijk een Turtle sanctuary waar de eieren van de schildpadden die hier hun eieren komen leggen, beschermd uit kunnen komen.
Op Selingan kun je hier als toerist bij zijn. Heel bijzonder!
Er is eenvoudige accommodatie en een centrale plek waar het buffet wordt neergezet. Vertrek is in de ochtend en na aankomst zoeken we onze kamer op. De accommodatie is eenvoudig maar heeft alles wat we nodig hebben. Veel tijd spenderen we hier toch niet. Na de lunch lopen we een stukje langs de kust. Het regent steeds harder en we lopen over rotsen. Ineens hoort Hylke wat en ziet een grote monitor lizzard wegschieten onder de rots waar Hylke net op wilde staan. Zowel Hylke als de lizzard schrikt.
Wanneer het iets minder hard regent gaan we snorkelen. We zien niet heel veel bijzonders. Op z’n minst hadden we schildpadden verwacht aangezien er sinds de opening in 1977 al miljoenen schildpadjes in zee zijn gezet hier. Maar helaas, ze hebben andere plannen. Er is verder weinig (zeg maar niks) te doen op het eiland. Meer dan de sanctuary en een militaire basis (want dichtbij de Filipijnen) is er niet.
Op dit eiland is het de green turtle die hier haar eieren legt. Een schilpadvrouwtje legt haar eieren altijd op het strand waar ze zelf is geboren en in zee is gezet. Ze hebben een ongelooflijk goede gps in hun hoofd dat werkt met magnetische velden. De groene schildpad is vegetarisch. Rond dit eiland is voor hen genoeg zeegras en plankton te vinden.
Na ons dinerbuffet is het wachten op Turtle Time. Rangers lopen op het strand en kijken of een schildpad het strand op komt om eieren te leggen. Het komt voor dat men er heel lang op moet wachten, soms is de eerste pas om 4 uur ’s nachts. Wij hebben geluk, de eerste landing is al om 21.15 uur en om 21.50 uur begint ze met leggen. Het duurt even voordat ze het strand op is en dan moet ze nog een gat graven. Zodra ze hier mee klaar is, mogen wij er naar toe. Onder strikte voorwaarden: niet voor de schildpad staan, geen flits gebruiken, geen video en geen zaklampen. De enige lamp die schijnt is die van de ranger.
Heel bijzonder om te zien hoe de schildpad in een soort trance haar eieren legt. Ze zijn perfect rond, net pingpongballen en ze heeft niet in de gaten dat een ranger de eieren direct uit het gat in een emmer doet. Nadat ze klaar is (90 eieren!) maakt ze het gat weer dicht. Dan mogen we ook aan haar voorkant staan. Mams is ondertussen aan het uitrusten en wordt gemeten. Ook wordt er gekeken of ze al gemerkt is, is dat niet het geval, dan wordt dat ter plekke gedaan. Wij gaan met de eieren weer weg. De schildpad rust een uurtje uit en verschuift dan, naast het gat waarvan ze denkt dat haar eieren liggen, nog wat zand als afleidingsmanoeuvre voor mogelijke roofdieren. Slim!
Dan worden de eieren begraven. Dit moet binnen twee uur na het leggen gebeuren, anders gaan ze dood. De temperatuur van het zand waar de eieren in liggen, bepaalt het geslacht van de schildpad. Bij 29,5 graden en daaronder worden het mannetjes, daarboven vrouwtjes. De diepte van het gat en of de plek in de schaduw ligt of niet, bepaalt de temperatuur. Global warming is dus ook hier van invloed. Hoe warmer het wordt hoe meer meisjes er worden geboren wat weer niet ten goede komt aan de voortplanting.
De eieren worden in het gat gedaan en met zand bedekt. Ook komt er info bij te staan en gaat er een stuk gaas omheen. Ook om de hele hatcherie staat een hek tegen de lizzards en andere gevaren.
Na 40-60 dagen komen de eieren uit en de mini’s graven zich een weg naar boven. De eieren die vandaag zijn uitgekomen gaan we op het strand loslaten. Het mandje met krioelende mini-schildpadjes die erg veel zin hebben om te gaan, wordt voorzichtig gekanteld zodat ze er uit kunnen. De ranger schijnt met zijn lamp richting de zee zodat ze weten welke kant ze op moeten. Normaal gesproken moeten ze dit zelf doen en weten ze het doordat het maanlicht op zee weerkaatst. Een paar mini’s lopen toch de verkeerde kant op en Hylke mag er voorzichtig een de goede kant op duwen.
De schildpadjes zwemmen de eerste 3-4 dagen non-stop. Ze eten het resterende eigeel van hun buik. De mini's moeten elke 6 seconden adem halen en gaan dus nog niet diep (volwassenen hoeven dit maar eens per half uur). Dit maakt ze dus extra kwetsbaar. Daarnaast is hun schild nog niet hard. Dit maakt dat slechts 2-3% van de schildpadjes overleeft. Maar, zonder dit programma (wat een deel van de gevaren wegneemt) is het maar 0-1%. Het heeft dus wel degelijk zin. En het is dus maar goed dat ze zoveel eieren legt.
Paren gebeurt met meerdere mannetjes achterelkaar. Er vinden dan ook meerdere bevruchtingen plaats en het vrouwtje heeft meerdere kamers met eieren. Soms verdrinken de vrouwtjes tijdens het paren omdat het mannetje en/of zijn concurrent(en) haar onder water houdt (en ze dus niet naar boven kan om te ademen.) De bevallingen gaan per kamer en er zit wat tijd tussen elke bevalling. Alleen vrouwtjes komen aan land, om te bevallen. En de schildpad is een van de weinige diersoorten die na de bevalling niet meer omkijkt naar haar eieren/kinderen.
Ons schildpaddenavontuur zit er op, wat is dit bijzonder om mee te maken! Terwijl wij liggen te tukken gaan de bevallingen door. Uiteindelijk zijn er die avond en nacht 9 schildpadden het strand op gekomen (landings) waarvan er 6 in totaal 457 eieren hebben gelegd (nestings). Er zijn die nacht in totaal 121 mini’s in zee gezet (hatchlings). En dit gebeurt elke nacht in meer of mindere mate.
Wij gaan ’s morgens vroeg weer naar het vasteland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
