De DAG

Wat een dag!

Voor vijven op om ons voor te bereiden op onze pick up om 5.45 uur. Ontbijt met yoghurt, muesli en banaan op de kamer en een kokoswatertje voor het vochtgehalte. Een hoeveelheid aan spullen ligt klaar: spullen om aan te doen (voor en tijdens), eten en drinken voor tijdens het wachten en dingen voor na de marathon.

Marathon! Ja, inderdaad. Vandaag is DE DAG!

We worden met bussen naar Staten Island gebracht. Over de brug waar we straks terug overheen moeten. Maar dan te voet. Hardlopend.

Terwijl we op Nique en Jeroen wachten die in een andere bus zitten, zien we Edwin van de Sar, Prins Pieter-Christiaan en volleyballer Bas van de Goor voorbij komen. Begeleid door een ‘Marathon Official’ naar een VIP-vak.

Het wachten valt alleszins mee. De zon begint al snel te schijnen (lang leve de wintertijd!) en er is genoeg te zien. Zittend, vanaf mijn opklapstoel (briljant, Hylke dank!) wordt er gegeten en gedronken. Totdat ik echt niet meer wil. En er dan toch maar weer een reep in gooi.

Het inleveren van de ‘erna’-tas gaat snel en dan begeven Tjarrie, Saskia, Vanessa en ik ons naar het startvak. De rest zit in ‘Wave 3’, zij starten een half uur na ons.

De start begint met het volkslied (live gezongen door een militaire vrouw hoor ik later) en vervolgens Frank Sinatra met ‘New York, New York’. Hoe kan het ook anders. En hoe gaaf! Uit volle borst zingen we mee terwijl we de extra kleren van ons afgooien en de zenuwen door ons lijf gieren. We gaan van start!

Vanessa en ik gaan samen de Verrazano bridge over, Staten Island af en Brooklyn in. Met duizenden joelende mensen, rijen dik. En dan gaan we een hoek om en daar lopen orthodoxe Joden stoïcijns naar hun bestemming. Ze kijken niet op of om. Heel bijzonder. En dan gaan we weer een hoek om en staan de mensen weer te joelen. We lopen langs een kerk waar een luidspreker buiten staat en we de voorganger zijn spreek horen geven. Jongetjes willen high-fiven, vele supporters roepen onze namen, die op onze shirts staan. We lopen met een grote glimlach op ons gezicht en moeten uitkijken dat we door de aanmoedigingen niet te snel gaan. Ondertussen lopen we op het ritme van de vele bands die langs de kant staan.

En dan zijn we op de Queensboro bridge. De brug is zwaar, stijl, schaduwrijk, met veel wind en zonder publiek. We zijn bijna op de helft en gaan Manhattan weer in. Zodra we de brug af komen en de hoek omgaan, voelen we de zon weer op ons lijf en staan er weer duizenden supporters om ons te helpen. Wow! De supporters hebben de meest gevarieerde borden vast. Een selectie:

Toe nails are overrated!
This is the worst parade ever!
Stranger, you are my hero.
Thank you for giving me an excuse to drink all day.
You think 10 miles is easy? Welcome to easy!
Etc, etc.

We lopen 1st Avenue op, en moeten een heel eind richting Noorden. Het valse plat valt mee door het uitzinnige publiek. Ook de berichten van iedereen op mijn IPod helpen me door te gaan. Bij 78th street staat Shari met een ‘Go Rachel’-sign, superleuk om een bekend gezicht te zien. Ze maakt foto’s en zet die gelijk op Facebook. Gaaf! Wij gaan door richting The Bronx. De straten krijgen steeds hogere nummers. Mijn lijf begint ondertussen wel te muiten, mijn heupen en bovenbenen protesteren. Toch gaan we door. Alleen de 4,5 uur waarin ik wilde finishen laat ik los. Onderweg zien we een groot scherm met daar op een bericht van Arlene voor mij, leuk! Helaas is de rest niet te zien, waarschijnlijk was het zo populair dat het allemaal niet paste. Na afloop zie ik wat de rest allemaal had gestuurd, lief! Bij 115th street gaan we weer de brug naar The Bronx over. Daar staan ook weer mensen en kindjes die high-fiven en tissues en bananen uitdelen. Overal is muziek en staan bandjes. Ik high five met een brandweerman.

Na een mijl door The Bronx duiken we Manhattan/Harlem in. De laatste brug over. De signs met No more bridges! en Get the hell out of Harlem! moedigen ons aan. 5th Avenue is echter ook niet makkelijk. Vooral niet met een protesterend onderlijf. Het gaat hier aardig omhoog. De straatnummers gaan omlaag. Ik tel af vanaf 137th. We moeten naar 62th…

Mijn lijf wil echt niet meer. Het huilen staat me nader dan het lachen. Wat een kutend. Achteraf realiseer ik me echter dat opgeven nooit een optie is geweest. We gaan dus door, Central Parc in, ter hoogte van de 90ste. Het publiek helpt ons er doorheen en ineens staat daar Shari weer die een stukje met ons meerent. Het kost me moeite om niet te gaan huilen wanneer ze me vraagt hoe het gaat. En dan gaan we Central Parc weer uit, de straat op (Central Park South). De menigte blijft aanmoedigen. Nog steeds. En ik heb het echt nodig. Veel maak ik er niet meer van mee totdat ik een Française mijn naam op z’n Frans hoor roepen. Dat valt ineens op, na alle ‘Reetsjels’. Ik wacht een paar seconden op Vanessa die iets is achtergebleven en samen gaan we over de finish. DE FINISH! Hand in hand, huilend. We hebben het gehaald! Snikkend vallen we elkaar in de armen. Van de pijn. De opluchting. De blijdschap. De trots.

Wat was het zwaar. En wat was het gaaf. Ik realiseer het me nauwelijks: I RAN A FUCKING MARATHON!

We krijgen een heel mooie medaille en moeten dan nog een heel eind lopen om de tas te halen. Met aluminium warmhoudfolie (ING NEW YORK MARATHON FINISHER :-) en een tasje met drinken, een appel en pretzels lopen we langzaam door. Vanessa is misselijk en gaat langs bij de EHBO. Ik bel Hylke, die samen met Judith heeft ‘gekeken’, mama en Noor,en loop door naar de UPS-bus waar onze tassen zijn. Daar komt Vanessa later ook en zien we Saskia en Tjarrie. De sms-jes (en later mailtjes) stromen binnen. Zó leuk dat een boel mensen me hebben gevolgd in Nederland.

Nadat we een heel eind weer terug moeten lopen naar het hotel, springen we onder de douche, krijgen de voeten een welverdiend voetenbad en gaan een hapje eten. Met onze medailles om. En champagne (die ons al snel naar het hoofd stijgt). We zijn kapot en gaan moe maar zeer voldaan naar bed.