Cebu & Bohol- Chocolade heuvels en Tarsiers
Door: Rachel
Blijf op de hoogte en volg Rachel
03 Januari 2016 | Filipijnen, Lobong
3- 7 januari
We komen aan in ons hotel in Cebu en gaan bedenken wat we de komende dagen willen gaan doen. Daarnaast moet er een aantal vluchten geboekt worden. Het kost veel tijd om dingen uit te zoeken, misschien moeten we ons de volgende keer beter voorbereiden.
Deze stad is een stuk drukker dan Manilla. Al zal Manilla ook heus druk zijn maar dat hebben wij dan niet zo gezien. Het is zondag en er zijn een hoop kerkdiensten aan de gang, je ziet en hoort het goed. De kerken (of soms gewone gebouwen) zijn vaak deels open en hebben luidsprekers die naar buiten zijn gericht. Bij de kathedraal zitten en mensen zelfs buiten om de dienst bij te wonen. De diensten zijn in het Engels.
We eten bij een beer & bbq, Philippino style. We zoeken uit wat we willen en korte tijd later staat het voor onze neuzen. Het is een plek waar blijkbaar veel Filipijnse families komen. Misschien sluiten ze de kerstvakantie ‘in stijl’ af?
Het toetje doen we bij Starbucks. In alle winkels is beveiliging aanwezig. Het moet ons een veilig gevoel geven maar als je het niet gewend bent dan heeft het het tegenovergestelde effect.
En wederom moeten we vroeg op (ik dacht dat het vakantie is!) want we gaan met de Supercat ferry naar Bohol. De Ferry terminal is net een vliegveld met inchecken, bagage afgeven en gates. Met als groot verschil dat er waarschijnlijk geen haan mee mag in een vliegtuig. Wie had ooit bedacht dat hanen alleen ’s morgens kraaien?
Na het boarden is er een headcount en zijn er safety instructions. Voor vertrek verschijnt er op de monitors een gebed. De dame naast me slaat een kruis.
We slapen in Loboc, een klein dorpje een half uur van de hoofdstad. Vanuit daar gaan we met scooters de omgeving verkennen.
Maar eerst gaan we naar ons hotel. We hebben geboekt via Booking.com maar het hotel blijkt overbooked te zijn. De baas is niet aanwezig maar geeft in een onduidelijk telefoongesprek aan dat we in de B&B van een familielid een nacht kunnen slapen. De dag erna kunnen we wel terecht. Na twee uur wachten (“Hij komt zo!”) is hij er nog steeds niet, en ik vraag of we niet alvast kunnen kijken bij die B&B. Dat idee had ze zelf blijkbaar nog niet gehad. Ik ben er tegen die tijd al helemaal klaar mee en de B&B blijkt ook nog eens niet veel te zijn. Dus we beslissen nog niks en gaan een hapje eten in het dorp. Ook dat valt tegen. Bij een bakkerijtje kopen we wat kleffe broodjes en lopen terug naar het hotel. De baas is er inmiddels en biedt een andere kamer aan in dit hotel, de minder luxe versie met gedeelde badkamer. De kamer is enorm basic maar we hoeven er niet voor te betalen en we hoeven ook niet met de tassen te sjouwen. Dus doen we dit maar. Het hotel heeft een zwembad maar ook dat is het niet helemaal. Het zwembad zelf is leuk maar je kunt er niet lekker aan zitten of liggen. Er staan alleen wat plastic tuinstoeltjes. Dan maar met een biertje op de rand van het zwembad zitten en de voeten in het water. Ik word moe van het biertje en ga een dutje doen. Het is 16 uur en ik zet de wekker een uur later. En dan een half uur later. Hylke komt er bij en om 20 uur worden we wakker. Dat hadden we blijkbaar nodig! Ook die nacht slapen we prima en zijn niet extreem vroeg wakker.
We gaan met scooters op pad en rijden op best goede wegen door de prachtige groene omgeving. Dit eiland staat bekend om zijn Chocolate Hills; vele, ronde heuvels die 30 miljoen jaar geleden zijn ontstaan door koraal dat uit zee omhoog is gestuwd, gecombineerd met de effecten van regenwater en erosie. Of zijn het toch de tranen van de reus met liefdesverdriet, zoals de locals geloven? Hoe dan ook, ze zijn nu groenig maar in de droge maanden krijgt de vegetatie een chocoladebruine kleur.
Ook hier is goed te merken dat de meeste mensen katholiek zijn. Veel kerken en kapelletjes, waarvan er veel nog niet herbouwd zijn na de aardbeving van 2013, scholen hebben allemaal uitgebreide bijbelse namen en op de tricyles (een soort tuk tuks) en de lokale busjes (jeepneys) staan spreuken uit de bijbel geschreven. Hylke heeft zelfs een rozenkrans om het stuur van zijn scooter! Het katholicisme is een erfenisje van de Spanjaarden die hier ruim 300 jaar hebben geregeerd. Ook de Amerikanen zijn een tijdje de baas geweest. Het gezegde gaat dan ook: the Philippines spent 400 years in a convent followed by 50 years in Hollywood.
‘s Avonds eten we weer in het hotel en verhuizen we naar de nieuwe kamer. Deze is een stuk beter (met goedwerkende airco en eigen badkamer) maar niet super voor wat we ervoor moeten betalen (35 euro). Ik vind de Filipijnen sowieso tot nu toe vrij prijzig als je het vergelijkt met Maleisië en Indonesië. Zelfs in Myanmar is de prijs-kwaliteitsverhouding beter.
Op de laatste dag hier gaan we weer met de scooters op pad richting de hoofdstad van Bohol, Tagbilaran. Onderweg komen we langs het Philippine Tarsier Sanctuary. Tarsiers zijn primaten die wat weghebben van aapjes, Kremlins en Yoda. En dan klein. Ze wegen bij de geboorte gemiddeld maar 23 gram en worden niet groter dan een vuist. Hun ogen zijn enorm. Ze zijn 150x groter dan die van mensen in verhouding met het lichaam. En ze zien er schattig uit. Er wonen hier 8 beestjes en vandaag zijn er 4 gespot door de rangers. Aangezien het nachtbeestjes zijn en dus overdag slapen, worden ze in de ochtend gespot en blijven ze op die plek de hele dag. In het centrum kijken we ook nog naar een documentaire over de beestjes. Het zijn bedreigde dieren en een van de gevaren is dat mensen ze ze als huisdier houden. Doordat ze dan in kooien worden gehouden (ze hebben van nature veel ruimte nodig) en steeds gestoord worden overdag, hebben ze veel stress en plegen ze soms zelfs zelfmoord. Dat moeders maar 1x per jaar 1 jong krijgen, helpt niet mee met het voortbestaan. Gelukkig zijn er plekken zoals deze.
De stad zelf valt tegen, het is best ouderwets als je het vergelijkt met bijvoorbeeld Manilla. We lunchen ergens en gaan dan weer terug naar het hotel.
Ik ben vandaag gestopt met het slikken van de malariapillen. Op Java en Bali hebben we ze niet hoeven slikken maar hier moet het volgens de GGD eigenlijk wel. Ik ben de maagkrampen die ik er weer van krijg echter zat. Dan maar goed insmeren en uitkijken. Echt in de jungle komen we niet meer.
We worden met een taxi naar het vliegveld gebracht. Het is een klein vliegveld met een analoge weegschaal. De bagage wordt gelabeld en handmatig verwerkt. Achter de balie is namelijk al de landingsbaan. Pas na het betalen van 100 peso p.p. (2 euro) terminal fee mogen we naar de wachtruimte waar ongeveer 150 mensen in passen. De gates zijn de deuren direct aan de ruimte. Een klein vliegveldje dus en toch vertrekken hier vandaan dagelijks best veel vluchten naar Manilla.
Ook wij vliegen naar Manilla om vanuit daar door te vliegen naar Puerto Princesa op het eiland Palawan. We zijn beiden tot nu toe nog niet heel enthousiast over dit land.
We komen aan in ons hotel in Cebu en gaan bedenken wat we de komende dagen willen gaan doen. Daarnaast moet er een aantal vluchten geboekt worden. Het kost veel tijd om dingen uit te zoeken, misschien moeten we ons de volgende keer beter voorbereiden.
Deze stad is een stuk drukker dan Manilla. Al zal Manilla ook heus druk zijn maar dat hebben wij dan niet zo gezien. Het is zondag en er zijn een hoop kerkdiensten aan de gang, je ziet en hoort het goed. De kerken (of soms gewone gebouwen) zijn vaak deels open en hebben luidsprekers die naar buiten zijn gericht. Bij de kathedraal zitten en mensen zelfs buiten om de dienst bij te wonen. De diensten zijn in het Engels.
We eten bij een beer & bbq, Philippino style. We zoeken uit wat we willen en korte tijd later staat het voor onze neuzen. Het is een plek waar blijkbaar veel Filipijnse families komen. Misschien sluiten ze de kerstvakantie ‘in stijl’ af?
Het toetje doen we bij Starbucks. In alle winkels is beveiliging aanwezig. Het moet ons een veilig gevoel geven maar als je het niet gewend bent dan heeft het het tegenovergestelde effect.
En wederom moeten we vroeg op (ik dacht dat het vakantie is!) want we gaan met de Supercat ferry naar Bohol. De Ferry terminal is net een vliegveld met inchecken, bagage afgeven en gates. Met als groot verschil dat er waarschijnlijk geen haan mee mag in een vliegtuig. Wie had ooit bedacht dat hanen alleen ’s morgens kraaien?
Na het boarden is er een headcount en zijn er safety instructions. Voor vertrek verschijnt er op de monitors een gebed. De dame naast me slaat een kruis.
We slapen in Loboc, een klein dorpje een half uur van de hoofdstad. Vanuit daar gaan we met scooters de omgeving verkennen.
Maar eerst gaan we naar ons hotel. We hebben geboekt via Booking.com maar het hotel blijkt overbooked te zijn. De baas is niet aanwezig maar geeft in een onduidelijk telefoongesprek aan dat we in de B&B van een familielid een nacht kunnen slapen. De dag erna kunnen we wel terecht. Na twee uur wachten (“Hij komt zo!”) is hij er nog steeds niet, en ik vraag of we niet alvast kunnen kijken bij die B&B. Dat idee had ze zelf blijkbaar nog niet gehad. Ik ben er tegen die tijd al helemaal klaar mee en de B&B blijkt ook nog eens niet veel te zijn. Dus we beslissen nog niks en gaan een hapje eten in het dorp. Ook dat valt tegen. Bij een bakkerijtje kopen we wat kleffe broodjes en lopen terug naar het hotel. De baas is er inmiddels en biedt een andere kamer aan in dit hotel, de minder luxe versie met gedeelde badkamer. De kamer is enorm basic maar we hoeven er niet voor te betalen en we hoeven ook niet met de tassen te sjouwen. Dus doen we dit maar. Het hotel heeft een zwembad maar ook dat is het niet helemaal. Het zwembad zelf is leuk maar je kunt er niet lekker aan zitten of liggen. Er staan alleen wat plastic tuinstoeltjes. Dan maar met een biertje op de rand van het zwembad zitten en de voeten in het water. Ik word moe van het biertje en ga een dutje doen. Het is 16 uur en ik zet de wekker een uur later. En dan een half uur later. Hylke komt er bij en om 20 uur worden we wakker. Dat hadden we blijkbaar nodig! Ook die nacht slapen we prima en zijn niet extreem vroeg wakker.
We gaan met scooters op pad en rijden op best goede wegen door de prachtige groene omgeving. Dit eiland staat bekend om zijn Chocolate Hills; vele, ronde heuvels die 30 miljoen jaar geleden zijn ontstaan door koraal dat uit zee omhoog is gestuwd, gecombineerd met de effecten van regenwater en erosie. Of zijn het toch de tranen van de reus met liefdesverdriet, zoals de locals geloven? Hoe dan ook, ze zijn nu groenig maar in de droge maanden krijgt de vegetatie een chocoladebruine kleur.
Ook hier is goed te merken dat de meeste mensen katholiek zijn. Veel kerken en kapelletjes, waarvan er veel nog niet herbouwd zijn na de aardbeving van 2013, scholen hebben allemaal uitgebreide bijbelse namen en op de tricyles (een soort tuk tuks) en de lokale busjes (jeepneys) staan spreuken uit de bijbel geschreven. Hylke heeft zelfs een rozenkrans om het stuur van zijn scooter! Het katholicisme is een erfenisje van de Spanjaarden die hier ruim 300 jaar hebben geregeerd. Ook de Amerikanen zijn een tijdje de baas geweest. Het gezegde gaat dan ook: the Philippines spent 400 years in a convent followed by 50 years in Hollywood.
‘s Avonds eten we weer in het hotel en verhuizen we naar de nieuwe kamer. Deze is een stuk beter (met goedwerkende airco en eigen badkamer) maar niet super voor wat we ervoor moeten betalen (35 euro). Ik vind de Filipijnen sowieso tot nu toe vrij prijzig als je het vergelijkt met Maleisië en Indonesië. Zelfs in Myanmar is de prijs-kwaliteitsverhouding beter.
Op de laatste dag hier gaan we weer met de scooters op pad richting de hoofdstad van Bohol, Tagbilaran. Onderweg komen we langs het Philippine Tarsier Sanctuary. Tarsiers zijn primaten die wat weghebben van aapjes, Kremlins en Yoda. En dan klein. Ze wegen bij de geboorte gemiddeld maar 23 gram en worden niet groter dan een vuist. Hun ogen zijn enorm. Ze zijn 150x groter dan die van mensen in verhouding met het lichaam. En ze zien er schattig uit. Er wonen hier 8 beestjes en vandaag zijn er 4 gespot door de rangers. Aangezien het nachtbeestjes zijn en dus overdag slapen, worden ze in de ochtend gespot en blijven ze op die plek de hele dag. In het centrum kijken we ook nog naar een documentaire over de beestjes. Het zijn bedreigde dieren en een van de gevaren is dat mensen ze ze als huisdier houden. Doordat ze dan in kooien worden gehouden (ze hebben van nature veel ruimte nodig) en steeds gestoord worden overdag, hebben ze veel stress en plegen ze soms zelfs zelfmoord. Dat moeders maar 1x per jaar 1 jong krijgen, helpt niet mee met het voortbestaan. Gelukkig zijn er plekken zoals deze.
De stad zelf valt tegen, het is best ouderwets als je het vergelijkt met bijvoorbeeld Manilla. We lunchen ergens en gaan dan weer terug naar het hotel.
Ik ben vandaag gestopt met het slikken van de malariapillen. Op Java en Bali hebben we ze niet hoeven slikken maar hier moet het volgens de GGD eigenlijk wel. Ik ben de maagkrampen die ik er weer van krijg echter zat. Dan maar goed insmeren en uitkijken. Echt in de jungle komen we niet meer.
We worden met een taxi naar het vliegveld gebracht. Het is een klein vliegveld met een analoge weegschaal. De bagage wordt gelabeld en handmatig verwerkt. Achter de balie is namelijk al de landingsbaan. Pas na het betalen van 100 peso p.p. (2 euro) terminal fee mogen we naar de wachtruimte waar ongeveer 150 mensen in passen. De gates zijn de deuren direct aan de ruimte. Een klein vliegveldje dus en toch vertrekken hier vandaan dagelijks best veel vluchten naar Manilla.
Ook wij vliegen naar Manilla om vanuit daar door te vliegen naar Puerto Princesa op het eiland Palawan. We zijn beiden tot nu toe nog niet heel enthousiast over dit land.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
