8-10 december

Vandaag is weer een reisdag. We verlaten het heerlijke Mabul Beach resort en varen terug naar het vasteland. Daar gaan we met een busje naar het vliegveld en vliegen we naar Kota Kinabalu. Om een uur of 7 komen we aan in het hotel en gaan op zoek naar een pinautomaat zodat we wat kunnen gaan eten. Pinautomaten genoeg maar op een of andere manier accepteert geen bank onze kaart. Ook al staat er dat ze Maestro accepteren. Ook staan er lange rijen bij de automaten. Is maandag hier payday? Uiteindelijk lukt het om te pinnen bij een losstaande pinautomaat in een mall. Van dezelfde bank als waar het eerder niet lukte. Vreemd. Maar, gelukkig kan er gegeten worden! Uiteindelijk is het nog best laat wanneer we weer terug in het hotel zijn. En we moeten vroeg op morgen want we worden om 5.30 uur opgehaald. We gaan raften!

We rijden eerst 1,5 uur met een minibus richting zuiden. Met altijd weer die palmolieplantages die te zien zijn. Dan gaan we nog 2 uur met de trein. Op het station horen we zielig gepiep van een klein hondje. Hij blijkt in een rijstzak te zitten en hij kan zijn koppie er net af en toe uitsteken. Verder zit hij vast. Meerdere mensen kijken die kant op en de vermoedelijke eigenaar doet alsof hij niks hoort en ziet.Ik gooi wat vuile blikken zijn kant op maar ook mij negeert hij. Ik kan het niet langer meer aanzien en –horen en loop naar het hondje toe om hem te aaien. Hij wordt rustig en laat het gewillig toe. In de zak naast hem ligt een andere zak waar een hanenkont uitsteekt. Zo gaat dat dus. Ik zeg nog tegen de eigenaar dat een hond niet in een zak thuishoort en dat hij beter voor hem moet zorgen. Waarschijnlijk aan dovemansoren gericht maar als niemand ooit wat zegt verandert er ook niks. Dan komt de trein en moeten we gaan. Later hoor ik van een van de jongens dat de eigenaar het hondje na mijn opmerking uit de zak heeft gehaald. A small step for mankind, a big step for the puppie.

We zitten met ons groepje van 7 + begeleiding tussen de locals. Het zijn vierzitters maar naast me zitten ze gezellig met z’n achten. Drie volwassenen en 5 kindjes. En dat past ook best!

We stappen over op een andere trein en zitten op de vloer van de goederenwagon. Tussen de houten vloerdelen zie ik het spoor onder me doorglijden.

De trein stopt bij een station dat het eindpunt is van de rafttocht en waar we ons kunnen omkleden en de tassen kunnen zetten. De trein, met alle passagiers, wacht op ons. Goed geregeld! Tien minuten later zijn we op de plek waar we beginnen.

We krijgen zwemvesten en helmpjes uitgereikt, een briefing en lopen dan nog een stukje via het spoor (met de raft die via een plank met wielen op het spoor wordt voortgeduwd) naar het echte beginpunt.

De eerste 2 km zijn oefenkilometers. We oefenen de samenwerking en de posities voordat het echte werk begint.

En dan begint de pret! We trotseren rapids met namen als Snoopy, Snake hole en Lambada. We vallen er een paar keer uit en ik vermoed dat dat niet elke keer per ongeluk is. Eén rapid doen we al body surfend. Neus en voeten vooruit en vooral proberen niet te veel water te happen. Wat niet altijd lukt helaas.

Veel te snel is het weer voorbij. Wat is raften toch leuk! We krijgen nog een lunch, kleden ons om en nemen de trein weer terug. We zitten weer in de goederenwagon en ik bungel met mijn benen uit de open deuren. De trein is, naast de boot, de enige manier om in de dorpjes hier te komen. De trein zit dan ook vol locals die boodschappen halen in de stad.

’s Avonds eten we heerlijk Italiaans aan de boulevard. Zonder karaoke deze keer.

Morgen vliegen we naar Kuching. We wilden eigenlijk naar Brunei gaan maar het is best een dure en lange reis en zo leuk is het daar schijnbaar niet. Wel jammer van het prikkertje in de wereldkaart.