Van Kalaw naar Inle Lake- wandelen en fietsen

12-14 november

we nemen de bus naar Kalaw én, we hebben geleerd van de vorige keer, dus we nemen een andere bus. Deze bus is iets kleiner, sneller en vertrekt iets later (dus we hoeven niet om 6 uur op). Helaas blijkt het een minibus te zijn en wij zitten helemaal achterin (vaste plaatsen, weer een leermoment), samen met 2 jongens. Ondanks dat ze niet zo breed zijn, zitten we schouder tegen schouder. In de warme bus. Gedurende 7 uur. Hebben we er toch niet van geleerd...

In Kalaw aangekomen, checken we in en gaan naar Naing Naing (ofwel Nine Nine om het makkelijk te maken voor ons, toeristen). We hebben al per mail contact gehad en we gaan met hem in twee dagen naar het Inle Lake. Eén dag wandelen en één dag met mountainbikes. Nadat we met hem alles hebben geregeld en de fietsen hebben uitgezocht gaan we het dorp verkennen. Er is niet heel veel aan maar het heeft wel (surprise surprise) een tempel en een klooster, het Thein Daung klooster. Om daar te komen beklimmen we eerst een lange trap en als beloning krijgen we een mooi uitzicht over het dorp en de bergen erachter. De monniken zijn waarschijnlijk druk want we zien er niet heel veel. Terug beneden gaan we ergens wat drinken en eten. Het wordt het Nepalese restaurant Everest en het eten is er heerlijk.

Voordat we terug gaan naar het hotel gaan we op zoek naar de Hi-bar, een bar die omschreven staat in de Lonely Planet als een bar met het formaat kast en ‘if you haven't been to the Hi bar, you haven't been to Kalaw’. Daar moeten we dus een kijkje nemen. De bar is inderdaad zo klein dat we hem bijna niet vinden. Eenmaal binnen is het erg gezellig. De u-vormige bar en de ene hoge tafel zitten vol met locals (voornamelijk gidsen die van Inle Lake naar Kalaw zijn gekomen en morgen weer terug gaan). Supergoedkope rum sours (72 cent per stuk) en een gitaar doen de rest. Er wordt gedronken, gespeeld en gezongen en wij gaan er gezellig bij zitten. Naast ons zitten twee Australische dames die snel vertrekken en plaats maken voor Laura en Glyn uit Londen. En dan wordt het pas echt gezellig. We zingen Ob la de, Ob la da van de Beatles en de rum sours gaan er in als limonade, gevaarlijk spul! Gelukkig gaat de bar om 22 uur al dicht want anders was het niet goed afgelopen. Aan het eind van de avond rekenen we met z’n vieren 24 rum sours af.

De ochtend erna is enigszins zwaar. Na een paracetamolletje en gebakken ei gaan we op pad met gids Mr. X ( we zijn zijn naam vergeten...).

We lopen het dorp uit, richting de bergen. Een roedel puppies komt uit de struiken gelopen en bestormt ons. Als we door willen lopen worden we door hen achtervolgt. Zó schattig!

We lopen verder door de prachtige omgeving en de gids vertelt over zijn leven hier. Hij is een van de weinige mensen die christelijk is en zijn vrouw en hij wonen met hun zoontje buiten het dorp, op 3 kwartier lopen. Naast het gidsen heeft hij een moestuin met aardbeien en groentes en als de aardbeien rijp waren geweest dan had hij ons meegenomen naar zijn huis waar we in de buurt komen. De oogst verkoopt hij op de markt. Op zondag is hij altijd vrij om naar de kerk te gaan (dan hoeft hij geen Kortjakje te spelen).

We lunchen ergens in een ieniemienie dorp bij een opa en oma die op hun kleindochter en kleinzoon passen. Ze zijn pas midden zeventig maar zien er uit als 150! Wij moeten met z’n tweeën in de grote woonkamer zitten (op de grond aan een lage tafel) en krijgen een lekkere meegebrachte lunch. De gids eet in de keuken (hij wilde er niet bij komen zitten) en opa, oma en de kinderen? Geen idee. De oudste gaat in ieder geval na ‘de lunch’ weer naar school. Opa en oma praten geen woord Engels maar vertellen volop en gelukkig is de gids meestal in de buurt om te vertalen. Meestal. De andere keren knikken en glimlachen we. Ik mag ze op de foto zetten en als ik die laat zien krijg ik een dikke ‘thumbs up’. Na de lunch maken we nog een rondje door het dorp en zien drie varkens die lepeltje lepeltje liggen te tukken. En hier staat bijvoorbeeld bij elk huis een zonnepaneel (zie verkiezingen). Op de weg het dorp uit kijken we nog even bij een schooltje. Het schooltje bestaat uit vier halfopen klaslokalen waar we zo door het raam kunnen kijken er wordt vrolijk naar ons gewaaid terwijl de kindjes allemaal door elkaar, hardop hun woordjes oefenen.

We lopen verder totdat we bij de homestay zijn waar we vanavond slapen. En, in de homestay naast ons, zijn Glyn en Laura, die doen de tocht in drie dagen wandelen. We geven de naam van ons hotel in Kalaw door zodat we hen daar misschien nog even zien. We krijgen de grote slaapkamer toegewezen. De rest van de familie slaapt in het kleine kamertje ernaast. Beetje gênant maar zo gaat het hier. Er liggen per persoon twee dunne matrasjes klaar en een deken. Gelukkig hebben we onze lakenzak bij ons en, de ruimte is gemaakt voor meerdere gasten en wij zijn maar met zijn tweeën, dus we kunnen ‘het bed’ mooi ophogen met de resterende matrassen en dekens. Zo slapen we best lekker.

Nadat we geïnstalleerd zijn gaan we weer naar beneden en zien dat de buffels op het pad staan te grazen. De gids is gaan voetballen met de jongetjes uit het dorp en we lopen er naartoe. Hylke doet mee en geeft al snel een mooie voorzet die resulteert in een doelpunt. Wie er uiteindelijk wint weet ik eigenlijk niet. Sowieso is het moeilijk te zien wie bij welk team hoort. Het enige verschil is een doek (een longy, een soort lange rok die de meeste mannen dragen) die ze schuin over schouder hebben gedrapeerd. Alleen is deze meestal grijs of bruin en valt dus niet erg op.

Als het donker wordt maak ik nog een groepsfoto waarbij ze als een echt voetbalteam poseren, en gaan we terug naar de familie want het eten is bijna klaar. Snel nog even plassen in het hokje in de tuin met gat in de grond en handen wassen in de betonnen bak buiten en we zijn er klaar voor. Wederom zitten wij aan tafel terwijl zij toekijken. De gids eet deze keer wel met ons mee maar vader ligt op het matras op de grond te kijken en moeders is bezig in de keuken (vuurtje dat gestokt wordt naast de ‘eetkamer’ met een pan erop). Zij eten later. Na het eten gaan we naar naar de slaapkamer en kijken een paar afleveringen van Criminal Minds op de iPad. Het licht gaat vroeg uit.

En dat is maar goed ook! De familie staat om 5 uur op, de haan is om 6 uur wakker, Hylke om kwart voor 7 en ik ga er om kwart over 7 uit. Douchen slaan we vandaag maar over want dat is met behulp van een longy, met behulp van die bak in de tuin. Met een halfbedekkende bamboe omheining.

We ontbijten en vertrekken om half 9, eerst een stukje wat de auto (met fietsen en bagage) en gaan naar een grot. Deze is superlang en heeft, uiteraard, diverse Buddha-figuren.

Dan is het tijd om op de mountainbikes te stappen. Het gaat heuvel op, heuvel af, met hier en daar een recht stuk. Wat een prachtige omgeving is het hier! En wat is het warm! Sommige stukken zijn echt wel heel heftig. Regelmatig stoppen we om water te drinken en even uit te puffen. Gelukkig hebben we onze fietsbroeken bij ons, dat scheelt in ieder geval aan de billen.

Als we het Inle-Lake-gebied in fietsen is er een controlepost waar we per persoon tien euro ‘toeristenbelasting’ betalen. Dit was bij Bagan ook zo (en vervolgens waren alle tempels gratis te bezoeken, prima deal dus).

We zijn er bijna. Nog een paar heuvels op en af. Sommige zijn niet (goed) bestraat en het is nog best eng om bergaf te gaan op een weg met allerlei losse stenen. Gelukkig gaat alles goed. Bij het meer aangekomen nemen we afscheid van onze gids, de chauffeur (er reed steeds een auto mee met bagage en reservefiets) en zijn zoon, en ontmoeten de kapitein van de longtailboat die ons naar her dorpje vaart waar ons hotel is. Dat is nog zo'n 1,5 uur. Onderweg vallen mijn ogen langzaam dicht...