Cameron Highlands- thee en aardbeien

25-27 oktober

We vertrekken met het bootje naar de overkant waar een mini-van op on staat te wachten. Er is plaats voor tien personen maar we zijn de enigen. De chauffeur haalt alleen zijn vrouw en kind op. Dit blijkt een baby van 15 maanden te zijn die gewoon bij mama voorin op schoot zit. Hoezo kinderzitjes en gordels? De chauffeur moet onderweg ook nog even bij zijn moeder langs om iets af te geven. We worden gevraagd om uit te stappen want de mensen uit het dorpje zijn bij elkaar gekomen om een feestmaaltijd te maken voor een of ander festival (het werd ons niet helemaal duidelijk wat precies). Dus we gaan even kijken wat ze allemaal aan het doen zijn. Er wordt fanatiek geroerd in een soort bonenpap. Met een grote stok in een grote pan, boven open vuur. En dat gesluierd en al. Wat wen hitte komt er vanaf en wat een rook! Wij zijn toch echt niks gewend. Hylke draagt ook zijn steentje bij en we proeven een stukje kip dat al klaar is. Daarna moeten we op de foto met de mensen en ik hoor iets met ‘Facebook’. Waarschijnlijk staan we nu dus ergens op een Maleisische Facebook-pagina.

VERVOLG CAMERON HIGHLANDS (site doet niet wat ik wil)

We krijgen nog een stukje watermeloen en dan gaan we verder. Onderweg pikt de chauffeur nog wat toeristen op die aan het liften zijn. Zij worden een stukje verderop afgezet en de chauffeur heeft een extraatje verdiend. Na een boel haarspeldbochten zijn op onze plaats van bestemming.

De Cameron Highlands is een hoogvlakte dat op ongeveer 150 kilometer boven Kuala Lumpur ligt. De regio ligt op 1500 meter boven zeeniveau en is hiermee het hoogste gebied van het Maleisische vasteland.

We verkennen, na het inchecken, het dorp en wie zien we daar lopen? De groep van FOX van het hotel in Taman Negara! Snel verder. We lunchen in een restaurant met allerlei voetbalsouvenirs van andere landen. Met de nieuwe Adèle op de televisie. Zo blijven we toch een beetje op de hoogte van de laatste muziek.

Het is hier een stuk koeler dan in KL, niet verrassend op deze hoogte, dus de lange broek en trui komen tevoorschijn. In deze temperaturen doet een aantal gewassen het goed. Deze regio staat bijvoorbeeld bekend om zijn prachtige theeplantages. Buiten de dorpen zie je dus overal groene, golvende velden met theeplanten.

We maken een tourtje door de omgeving. En de theeplantages kunnen dan natuurlijk niet ontbreken. We worden naar de Boh-plantage gebracht. Helaas is de fabriek op maandag dicht (op zondag wordt er niet geplukt dus is er op maandag niks te verwerken) maar de gids legt ons goed uit hoe het werkt.

De Boh-plantage is van een Schotse familie en er werken ongeveer 200 locals op de velden en in de fabriek. 80% van de thee die hier vandaan komt wordt verkocht in Maleisië, 20% is voor de export.

Theeplanten kunnen wel 150 jaar worden. Deze zijn 80 jaar oud en gaan dus al wat generaties mee. Elke 3 weken kan een plant geplukt worden. Alleen de bovenste laag van de blaadjes wordt gebruikt: van de scheuten (premium kwaliteit) tot het ‘stof’ ( slechte kwaliteit).

Nadat de blaadjes zijn geplukt worden ze gedroogd en gaan ze door een sorteermachine. Vervolgens worden ze geselecteerd doordat ze door verschillende formaten zeven gaan. Hoe kleiner de zeefgaatjes, hoe slechter de kwaliteit. Hierna worden de gedroogde blaadjes zo'n 2,5 uur gefermenteerd. Door ze daarna opnieuw in de droogmachine te leggen, stopt dit fermentatiproces. Maar dit hebben we dus allemaal helaas niet gezien.

Ook bezoeken we vandaag een vlindertuin inclusief allerlei insecten (waaronder megagrote wandelende takken en wandelende bladeren (ja, echt!), een rozenkwekerij (niet heel bijzonder voor ons, behalve de rozen die op pepers lijken), een bijenfarm en een aardbeienplantage. Dit is de enige regio in Maleisië waar aardbeien groeien dus de Maleisiërs zijn erg enthousiast. Er zijn twee rijen plantjes (op armhoogte) waar je foto’s kunt maken (gratis) en er zijn meerdere rijen maar liefhebbers zelfs aardbeien mogen plukken (tegen betaling)! Superbijzonder dus de Maleisiërs maken hier graag gebruik van en vullen in het exclusieve gedeelte hun emmertjes.

Terug in het dorp ploffen we neer op een terrasje. En wie komen daar langs gelopen? Michel en Mirte, het Nederlandse stel van de boot naar Taman Negara! Blijkbaar doet iedereen ongeveer dezelfde route. Ze komen erbij zitten. Net op tijd want het begint me toch hard te regenen en onweren! Niet normaal. ’s Avonds eten we samen bij de Japanner.

Zij blijven nog een dag (voor dezelfde excursie), wij gaan morgen weer verder.