Dansen op de (Ijen) vulkaan

Banyuwangi, Java 16-17 oktober

Vanuit de homestay worden we een voor een achterop de scooter met de rugzak naar de hoofdstraat gebracht. We nemen een Bemo, een klein publiek busje. De bushalte is waar dan ook aan de hoofdstraat. Na een klein uurtje komen we aan bij de ferry in Gilimanuk, West-Bali . Onderweg zien we weer aapjes langs de kant zitten, zo grappig!

De ferry moet een afstand van 4 km afleggen en doet daar een uur over! Geen idee hoe hij het voor elkaar krijgt maar de manier van varen is op zijn minst bijzonder te noemen. We gaan eerst schuin naar links waarna we een tijdje stil liggen en we meedrijven op de stroming waarna we weer schuin naar rechts gaan! Geen wonder dat dit kippestukje een uur duurt. Gelukkig is de zee kalm waardoor het 6-0 staat. Het wordt eentonig, je had waarschijnlijk gehoopt op spectaculaire verhalen, maar ik ben er blij mee. :-)

Na aankomst met de Bemo naar een homestay die we al gereserveerd hebben. Een eenvoudige plek met een gedeelde badkamer die niets meer is dan een grote emmer met water en een bakje om het water over je heen te gooien. De lakenzakken gebruiken we hier voor het eerst. Maar, eigenaar Sam is superaardig en adviseert ons over de mogelijkheden om Mount Ijen te beklimmen, de vulkaan die de reden is dat we hier zijn. We besluiten met hem mee te gaan samen met andere gasten. Doordat we met z’n zessen zijn worden de kosten lager. Een klein dingetje; we moeten om 1 uur al op vannacht! Dus, op tijd eten en vroeg naar bed. Sam neemt ons mee het dorp in en we eten langs de kant van de weg, zittend op houten bankjes en plastic stoeltjes. We zijn een gemengd gezelschap: een Duitser, een Zwitserse, een Amerikaan die ook de Italiaanse nationaliteit heeft, een Spanjaard, Sam de Indonesiër, en wij.

Overal waar we lopen worden we aangesproken door voornamelijk kindjes en vrouwen die hallo tegen ons zeggen. Je zou toch denken dat hier genoeg toeristen komen maar dat blijkt mee te vallen. Na het eten staan er ineens een stuk of 12 meisjes achter ons te giebelen. Als ik vraag of ze met me op de foto willen, weten ze niet hoe snel ze zich moeten opstellen. Heel schattig.

Het blijken meisjes te zijn die aan de overkant Engelse les krijgen en die ons hadden gezien. Ze hadden hun lerares gevraagd of ze naar ons toe mochten komen om zich voor te stellen.

Na het eten lopen we terug met Sam en een andere lokale man die ons meeneemt naar zijn huis voor koffie. White (oplos) kofi waar al genoeg suiker in zit. De meesten slaan over aangezien we vroeg willen slapen. Na de koffie lopen we terug, ik neem snel een ‘douche’ en om 9 uur gaat het licht uit.

Vier uur later gaat de wekker weer. Pffff... Snel aankleden en de 4WD in. Het is nog best een eind rijden en hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt. Het was lastig voor te stellen dat we een trui en jas nodig zouden hebben maar ben er nu erg blij mee. Tegen 3 uur beginnen met klimmen. Het is nog donker en de vele lampjes verlichten het pad. Het is op vele momenten een steile klim maar hoe stijl zien we eigenlijk pas op de terugweg als het licht is.
Na 1,5 bereiken we de rand van de krater. Het is tijd om de gasmaskers op te doen want de sulfietluchten branden in keel en ogen. Ongelooflijk dat hier elke nacht mannen de krater naar beneden lopen om brokken sulfiet in mandjes te doen en op hun schouders weer mee naar boven te slepen. 75 kilo per lading! En als ze twee keer op een dag op en neer lopen dan krijgen ze ze er 60.000 rupia (3,60 euro) voor. Wat kun je dan blij zijn met een kantoorbaan.

De zonsopgang is erg mooi en nadat de zon op is en de rookwolken wegdrijven zien we het kratermeer liggen. Was het helder geweest voor zonsopgang, dan hadden we het ‘blue fire’ kunnen zien, diep in de krater maar helaas... We kunnen al van geluk spreken dat we hier vandaag überhaupt kunnen lopen want dit is een actieve vulkaan en hij was tot twee dagen geleden tijdelijk dicht omdat het te gevaarlijk was.

Tijd om terug te lopen want om 9.15 uur vertrekt onze trein! De weg terug is minstens net zo zwaar als heen maar dan op een andere manier. Minder zwaar conditioneel en zwaarder voor knieën en kuiten.

Om 8 uur zijn we weer terug in de homestay en we pakken de tassen, ontbijten met kip, rijst en groenten (het smaakt goed want we hebben er al een lange dag opzitten en het voelt als avond) en worden op scooters naar het treinstation gebracht. We gaan weer verder...

De luxe tijden zijn voorbij (voor nu dan:-). Tot nu toe hebben we luxe geslapen en gereisd maar op dit tempo is ons budget snel op. Dus, pas op de plaats en back to basic. Wat kost ons deze dag:

Bemo naar ferry: 50.000 rupia (3 euro) voor twee
Ferry: 15.000 voor twee (90 cent)
Bemo naar de homestay: 35.000 rupia pp
Kamer: 140.000 rupia (een kleine 9 euro)
Diner: 15.000 pp
Excursie: 350.000 pp
Treinkaartje naar Probolinggo: 120.000 pp

Hadden we dit georganiseerd gedaan vanuit Pemuteran dan had dit ons 350 dollar pp gekost. Het kost iets meer tijd om het zelf te regelen maar je bespaart er wel veel mee!